Hic yurumeye yeni baslamis bir cocugun, bir basamaga, bir koltuga ya da bir merdivene nasil tirmanmaya calistiklarini gozlediniz mi

Ugrasa-debeleye birkac dakikalik bir gayret sonucu, yerden 15-20 cm.yukariya cikabilirler.

Cikar cikmaz da, soyle bir diklenip, muzaffer bir komutan edasiyla etraflarina bakarlar. 

Buyuk is basarmislardir kendilerince...

Simdi sormak gerekirse, 1-1.5 yasinda bir cocugun, kan ter icinde bir koltuga tirmanmaya calistigini gorurseniz, ne yaparsiniz ? Buyuk bir ihtimalle, cocugu sevgiyle kaldirip koltugun uzerine koyarsiniz. Cok az bir olasilikla da , dokunmayip, cocugun zor da olsa koltuga cikma cabasini seyredersiniz.

Simdi bu olaya objektif acidan bakarak, inceleyelim:

1.Yol: Cocugun kendi basina tirmanmasina izin vermeden ona yardim edersek, biz Anababa rolu oynamis, cocugu ise cocuk yerine koymus oluruz. Bu sekilde devam ettigimiz surece, cocugumuzu bagimli bir insan haline getirme olasiligimiz yuksektir; cocugumuz hayat boyunca, bir yerlere tirmanirken, birilerinin destegini arar hale gelebilir.

2.Yol: Boyle davranmak yerine, cocugumuzun koltuga/merdivene cikmasina karismazsak, onun, gercegi kendi basina test etmesine, sinama-yanilma yoluyla ogrenmesine izin vermis oluruz; bu durumda, biz yetiskin rolu oynamis, cocugu da yetiskin yerine koymus oluruz. Boyle davranmamiz, cocugumuzun zihin gelismesine katkida bulunabilir; ancak bu tavrimizi her olayda surdurdugumuz takdirde, cocugumuzun insanlar arasindaki sicak iliskilerden mahrum kalmasina da yol acabiliriz.

Yukarida belitilen etkilesim yollarindan her ikisinde de eksik yanlar vardir. Birincide yetiskin tavri, ikincide ise Anababa ve cocuk tavri eksiktir. Birinci yolda, kisilerarasi iliski on planda tutulmakta, fakat faaliyet(Koltuga tirmanis davranisi) onemsenmemektedir. İkinci yolda, yani yalnizca yetiskin tavri sergilendigi durumda ise, faaliyet on planda tutulmakta, fakat kisiler arasi iliski onemsenmemektedir. Oysa bu iki yolu da sentezleyen, daha ust duzeyde egitsel degere sahip bir ucuncu yol bulunabilir.

Ucuncu yol olarak, cocugun tirmanmasina karismaz, dusme olasiligina karsi, onu koruyabilecegimiz bir uzaklikta durur ve tirmanmayi basaran cocugumuzun bu basarisindan duydugu sevince katilabiliriz, onunla birlikte el cirpabililr, onu opebilir ve "aferin sana " diyebiliriz. Boyle davrandigimizda, hem biz sahip oldugumuz uc benlik dururmunu (Anababa-Cocuk-Yetiskin)dengeli sekilde kullanmis oluruz, hem de cocugumuzun uc benlik durumuna.birden mesaj gondermis oluruz.

Ulkemizde genelde, cocuklarimizi acikca severiz. Sevmesine severiz de, onlari dizimizin dibinde sevmeyi tercih ederiz. Bagrimiza basip, ellerinden tutup, koruyarak ve kontrol ederek severiz. Sevmek iyi bir duygudur; fakat korumanin ve kontrol etmenin dozunu kacirirsak, hic istemeden onlarin gelismelerini engellemis oluruz.

Cocuklarini asiri koruyan ve denetleyen anababalar, onlarin rahatlikla yapabilecekleri pek cok seyi onlar adina yapmaya calisirlar. Bu tavirlariyla da cocuklarinin yasayarak ogrenmelerini, ozellikle sinama- yanilma yoluyla ogrenmelerini, istemeden engellemis olurlar. Boylece gelecegin Bagimli Cocuk-Anababalarini yetistirirler.

Bir zorunluluk yokken cocuklarini merdivenlere, koltuklara cikaran anababalar, cocuklari rahatlikla becerebilecek yasa geldiginde bile onlara yemek yedirirler, tuvalet temizliklerini yaparlar, is bununla da bitmez, odevlerine yardim ederler, universiteye giriste yapacaklari tercihlere yardim ederler, is ararken yardim ederler, evlenirken yardim ederler, bosanirken yardim ederler. (Ozetlemek gerekirse: Besikten mezara kadar, cocuklarinin her istediginde veya istemediginde dayanabilecegi bir " koltuk degnegi " islevini, farketmeden ozveri ile yuruturler

Alıntıdır